Waarom nou hij?

Toen ik in de grote stad woonde ontmoette ik de liefde van m’n leven.

Hij werkte bij de strandtent waar ik bijna dagelijks kwam. Vanaf het moment dat we elkaar zagen was het raak. Een lieve glimlach, blozend gezicht, een zwaai en heel veel chitchat.

Ik had mezelf voorgenomen om op de laatste dag van het seizoen m’n liefde aan hem te verklaren maar toen gebeurde het noodlottige.

Een oud collega kwam wat boeken halen en onder het genot van een wijntje vroeg ik hem of hij Mr. Beachboy kende en ja! Hij wist wie het was en hoe ik hem kon bereiken! Hij gaf me de naam van een meisje, als ik op haar Facebook zou kijken kon ik hem vast vinden!

En ja hoor, ik vond het meisje, in een innige omhelzing met Mr. Beachboy! Ze waren een koppel, woonden samen en leken heel gelukkig.

Na veel wijn en lange nachten wakker liggen in het Noorden was ik hem zo goed als vergeten. Vooral omdat ik inmiddels een nieuwe liefde had, namelijk een collega. Met hem was het totaal anders. Geen blozende blikken, lieve lachjes of leuke chitchat. Niets van dat maar toch, hij bleef leuk om naar te kijken en om over te dagdromen met collega’s.

Ik had onze toekomst al bijna uitgestippeld. De kindernamen waren bedacht en ik had ons toekomstige huis al ingericht. Mooi groot in de Scheveningse duinen met een balkon en een tuin en uiteraard uitzicht op zee.

Tot ik dinsdag opeens hoorde dat dit zijn laatste week was. Hij ging samenwonen! Met een meisje! IN BELGIË!

Ik voelde me verraden, hoe kon hij me dit aandoen? Samenwonen in míjn land. Het leven opbouwen wat ik had uitgestippeld maar dan met iemand anders.

Met mede slachtoffers had ik het erover. Hoe verloren we ons voelden dat hij ons zo achterliet. Verloren en zonder hoop. Elke dag voegde iemand hem toe op Facebook om dan helemaal in extase te zijn omdat hij ze accepteerde.

Gister was dan zijn laatste dag. M’n sushi dushi, Mrs. Mode zat naast me en de hele tijd keken we om hoe hij eruit zag, wat hij deed en wanneer we met hem een gesprek zouden aangaan.

Op een gegeven moment ging hij roken, godzijdank rookt Mrs. Mode ook dus wij er uiteraard heel onopvallend achteraan. Buiten kwamen we hem tegen en raakten we in gesprek.

Na al m’n moed verzameld te hebben zei ik: ‘Als je nog tips wil voor een leuk dagje Antwerpen moet je het zeggen, ik heb er zo’n 4 jaar gewoond dus ik weet waar je moet zijn.’ Ik voelde me zo trots dat ik helemaal glunderde.

Echter de collega dacht er anders over! Hij wilde me waarschijnlijk nog een trap nageven en zei: ‘Ik vind Antwerpen afschuwelijk, alleen maar racisten. Echt een rotstad waar Geert Wilders burgemeester is.’

Nog net niet huilend ben ik weggelopen. Hoe kan zo’n leuke jongen zó gemeen zijn. Er uitzien als een prins op het witte paard maar meer te vergelijken is met een plaaggeest..

Weer op de werkvloer probeerde hij het goed te maken door te zeggen: ‘hee lange wapper!’ gevolgd door een: ‘je weet toch wel wie dat is?!’ Ja tuurlijk weet ik wie dat is! De Reus die Antwerpen gevaarlijk maakte. De man die het een vrouw niet gunt om 4 mannen te hebben en ze daarom naar een kerkhof stuurt waar ze zich stuk voor stuk doodschrikken.