Tip van de dag:….

Maandenlang heb ik uitgekeken naar vandaag. De envelop met kaartjes hangt naast de deur en elke dag keek ik ernaar. Tot gisteravond. Toen heb ik eindelijk de envelop gepakt en opengemaakt. Het was bijna zo ver. Vandaag, 10 februari 2015 zou het zo ver zijn. Bij belangrijke gebeurtenissen vragen mensen elkaar vaak “weet je nog waar jij was toen je hét hoorde?!” Ik moet je heel eerlijk bekennen dat ik het niet meer weet. Ik zou, als ik mezelf veel pijn zou willen doen wel kunnen achterhalen. Agenda’s erbij zoeken, oude roosters pakken alleen gezien de dag en het tijdstip was ik waarschijnlijk aan het werk. Wat ik wel weet is dat ik in shock was. Hoe had dit kunnen gebeuren. Wat was er toch gebeurd dat mensen besloten dit te doen wetende dat ze er anderen, mij, zoveel verdriet mee zouden doen.

Maar ja, als iemand iets in z’n hoofd brengt en naar buiten brengt is er vaak weinig aan te doen. Zo ook in dit geval. De kogel was naar de kerk.

Nog 1 afscheidstour en dan zou het gedaan zijn. Na 20 jaar, 20 jaar! Nog steeds vind ik het onbegrijpelijk en dat is ook de reden waarom ik eigenlijk helemaal niet wilde. Want als ik nu ging, wist ik zeker, dit is de laatste keer.

Ik weet nog wel waar ik was toen de voorverkoop startte. Ik was aan het werk en ik zat op mijn vaste plekje, naast de fotomuur. Het was een drukke dag en om 3 minuten voor 10 schoot me opeens te binnen dat ik NU, of nou ja over 3 minuten, moest bellen, internetten, mailen, langsgaan om kaarten te kopen! Ik maakte m’n laatste telefoontje af en wilde ondertussen naar de website gaan van De Lawei maar die was uiteraard overbelast. Probleem! Ik had pas over een half uur pauze wat nu?! Gelukkig had mijn bazin daar een speciale status voor uitgevonden. PERSOONLIJK. Nou en dit was zeker persoonlijk!

Om 10 uur gooide ik m’n headset af en rende naar buiten terwijl ik het nummer intypte. Het duurde en het duurde en het duurde en uiteindelijk, vele minuten later, toen de moed me eigenlijk al in de schoenen was gezonken en Miss Mode me haar telefoon had gegeven om ook daar mee te bellen, kreeg ik een mevrouw aan de telefoon. Ik huilde nog nét niet en vroeg of er misschien nog kaartjes waren… EN DIE WAREN ER!! Ik kocht voor beide avonden 2 kaartjes en wat bleek. Ik kon beide avonden op rij 4 zitten! Super vooraan!

En nu, bijna een jaar later was het zo ver. Acda en De Munnik zouden vanavond de eerste en daarmee direct de ene laatste voorstelling spelen!

Na een chaotische dag, werk, school, Friesland, Groningen, scheurde ik over de snelweg. 18:00 uur bij de Lawei, dat was de afspraak. Ik knalde m’n auto in een parkeervak, kwam 1 tel tot rust keek om me heen en wat zag ik..

De mannen van mijn leven. De mannen van iedereens leven. Acda en De Munnik zaten in een kamertje met glazen wand aan een tafel en ik zag ze! De Lawei was waarschijnlijk helderziend en had ervoor gezorgd dat er grote bouwhekken omheen stonden zodat ik niet als een gek op de ramen kon gaan kloppen. Gelukkig! Ik had namelijk al allemaal scenario’s bedacht waarin ik ze tegen zou komen en Thomas verliefd op me zou worden en we zouden trouwen, of nouja in ieder geval best friends for life met alles erop en eraan en veel meer van dat.

Want ja, Thomas.. Daar ben ik verliefd op. Sinds ik weet wat verliefdheid is, is Thomas de man van mijn dromen. Het is zelfs zo erg dat ik tegen een van mijn vele (achum) vriendjes heb gezegd: “je bent een leuke jongen maar zodra Thomas Acda voor de deur staat ben ik weg”. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat we uit elkaar zijn want waarschijnlijk weet elke man dat er aan Thomas Acda niet valt te tippen. Sorry.

Na weer tot rust te zijn gekomen, wat te hebben gegeten en buiten koukleumen zaten we om 5 voor 8 in de zaal. Zweethanden tottemet en een hart wat in m’n keel klopte. Gelukkig had ik zakdoekjes bij me voor als de spanningen te hoog opliepen en ik de emoties niet meer de baas zou kunnen.

En toen, om 8 uur, trok de mist weg, ging het kippengaas doek omhoog en daar waren ze. Met z’n 5en. 5 knappe mannen met wie ik allemaal zou willen trouwen. Toen ze het eerste nummer inzetten wist ik genoeg, dit gaat tranen met tuiten worden.

Na een paar nummers was het zo ver. Lopen tot de zon komt. De spot ging aan op Paul de Munnik en ik voelde de tranen al opkomen. Op de een of andere manier zorgt dat nummer altijd voor tranen en nu, in deze setting, je kon me opvegen!

Het ergste was nog wel.. Het leek net of Paul de Munnik zelf ook een traantje weg wilde pinken. Hij snikte op de momenten waarop ik snikte en och.. Ik heb er eigenlijk geen woorden voor.. Dat is misschien wel de beste manier om dit alles te omschrijven. Er zijn geen woorden voor. De 850 woorden die ik er tot nu toe aan heb vuil gemaakt zullen allemaal niet beschrijven hoe het was. Of in ieder geval niet genoeg!

Nadat de traanbuizen bij mij weer gesloten waren ging het goed.. Tot het einde. Ik denk dat ik nog nooit zó iets emotioneels heb meegemaakt. De tranen biggelden over m’n wangen en ik kon er niets aan doen. gelukkig bleef het licht in de zaal lang genoeg uit om mezelf weer een beetje tot orde te roepen maar nu, terwijl ik er aan terugdenk en Acda en De Munnik uit m’n oordopjes klinken gaan ook direct de tranen weer stromen. Gelukkig mag ik morgen nog een keer!

En dan, dan is het afgelopen.. En het enige wat ik erover kan zeggen is.. Wordt nooit een die-hard fan van iets of iemand. De pijn die je daarna hebt is ondraaglijk!! 😉