Het is over!

Op Valentijnsdag leerde ik de liefde van m’n leven kennen.

Ik zat alleen aan de bar frietjes te eten en hij kwam binnen als een soort wervelwind. Hij kuste iedereen gedag, maakte wat grapjes hier en daar en verliet mij met een ‘misschien zie ik je wel op tinder’. Hij ging namelijk, zo zei hij, nog op een tinderdate.

Ik grapte nog ‘weet je zeker dat het tinder is en geen Grindr?’ hoe ik dat had durven zeggen volgens hem was een groot vraagteken.

Enfin, hij ging weg en ik bleef alleen achter. En toen ik na een paar biertjes naar huis zwalkte zag ik hem stsan bij een ander café… Met een man! Ik maakte nog een opmerking over dat dit toch erg op Grindr leek. We lachten allebei, dacht ik, en ik liep door.

En zo ging het een aantal weken/maanden. We zagen elkaar, kusten elkaar gedag en that’s it. Soms een grapje maar meestal niet. Playing it cool, snap je 😉

Een keer liep ik weg uit het dorpscafé en riep hij me achterna waarna ik antwoordde met een beroemde love you long time, om snel de hoek om te verdwijnen maar dat was het ook wel.

En vanavond, dit was m’n kans! Na m’n verknipte bacon-date wilde ik namelijk niets liever dan hem vragen hoe hij dat nou deed! Dus toen hij terug kwam van het bier halen trok ik hem aan zijn jasje.

‘hoe doe jij dat nou, tinderdaten?’
-‘niet! Veel te eng’
‘oh, jammer, ik dacht dat ik jou om raad kon vragen…..’
-‘nee helaas…’

‘Oké… Wanneer gaan wij dan daten?’
-‘Never!’

En weg was meneer.. Duidelijk was hij wel, daar is niets over te zeggen