Fries Flirten deel 2

Na 2 weken stilte had de opticien nog altijd niets laten horen. Intens verdrietig en met lood in mijn schoenen ging ik terug. Niet om te smeken om zijn liefde maar voor wat aanpassingen aan m’n bril. En dan uiteraard stiekem smeken, bidden en hopen dat hij de hints begrijpt en en direct actie onderneemt.

Bij binnenkomst was het direct raak. Kasper kwam lachend op me af en zei “wat kan ik voor je doen?”. Aangezien hij toch nog altijd over mijn ogen gaat en ze dus kan maken of breken wil ik wel graag netjes blijven en ik antwoordde met “Kan u misschien mijn bril een beetje aanpassen want hij schuift steeds van m’n neus”. Alsof ik de kerk in was gelopen (die tegenover de opticien zit) en Gods naam ijdel was gaan gebruiken zo keek hij me aan. Zijn reactie was “Alleen als jij je zegt”. Ik wilde het liefst in een hoekje weg kruipen.

WAAROM DOEN AL DIE NOORDERLINGEN TOCH ZO MOEILIJK ALS IK ZE MET U AANSPREEK?! HET IS EEN BELEEFDHEIDSVORM NIET EEN OF ANDER SCHELDWOORD!!

Hij ging voor me staan en bekeek mijn bril, zat aan mijn oren, trok de bil bijna van m’n neus af en rende nog net niet weg. Compleet van de kaart bleef ik achter, daar stond ik, verloren en alleen, midden in een brillenzaak.

En toen gebeurde het, de collega van Kasper kwam binnen, zag mij staan, begon te lachen en riep door de winkel “Heeft hij je al gemaild?”. Mijn gezicht klaarde op, dit was mijn kans, ik moest het nu doen!! Ik pakte m’n momentje en zei heel dapper “Nee, ik ben bang dat Kasper mij niet zo leuk vind als ik hem”.

En ja hoor daar gebeurde het. Kasper keek op en met een vragende blik keek hij eerst naar zijn collega, toen naar mij, toen weer naar z’n collega en liep toen op me af. Hij zette de bril voorzichtig op m’n gezicht en zei “waar gaat dit over??” De collega moest lachen maar wilde geen uitleg geven. ik reageerde met “Je collega zou iets regelen maar blijkbaar is dat niet doorgekomen, jammer” en trok een semi treurig gezicht.

Kasper vertelde dat hij wel nieuwsgierig was en graag wilde weten waar het over ging zodat hij eventueel zijn excuses kon maken naar mij toe. Ondertussen bespraken we vluchtig of de bril goed zat, ik vond van niet en hij van wel. Daarna zei Kasper “toch wil ik graag weten waar het over gaat, als ik mijn excuses moet maken wil ik dat graag weten en als je nu wegloopt kan dat niet meer” ik zei toen heerlijk brutaal “ach, de vorige keer viel ik je ook al op toen ik buiten langs liep, als je denkt na de uitleg van je collega dat het moet zie je me vast de volgende keer ook wel voorbij lopen en dan kan je ook dan naar buiten rennen en het zo regelen”.

Hij moest lachen en zei “mijn ogen zijn vanaf nu op het raam gericht!”

Lachend liep ik naar buiten en nu hoop ik nog altijd op een mailtje, tot nu toe heb ik nog niets ontvangen dus ik denk dat ik volgende week maar even langs de winkel loop.