Whisky in the jar

Toen ik nog in ‘de grote stad’ woonde had ik 2 soorten stapavonden.

De ene was bij Burgerz onder het genot van een fles wijn een burger nuttigen, vervolgens naar het Plein gaan, bier drinken bij Leopold en als we dan nog meer wilden deden we een klein dansje alvorens we rond 2 uur tonnetje rond en flink beschonken naar huis gingen.

En de andere was thuis alvast wat drinken en wachten tot een druk en belangrijk vriendinnetje m’n huis had gevonden. Naar de stad, beginnen bij de cocktailbar, een biertje bij Leopold en vervolgens een dansrondje Millers, Danzig en Club van Sinterklaas om te eindigen in een duistere kebabzaak om daar met vreemde mannen plannen te maken die het daglicht niet verdragen en om half 8 ’s morgens m’n bed in te rollen terwijl er een wildvreemde man op m’n slaapbank ligt.

In Friesland gaat dit een beetje anders. Je hebt hier 1 straat met ongeveer 10 kroegen. In 8 wil je nog niet dood gevonden worden en aangezien je daar ook niemand kan vertrouwen qua drank is het de beste keuze om daar gewoon niet heen te gaan. Dan blijven er nog 2 kroegen over en nog 1 discotheek voor als je echt geen genoeg kan krijgen van foute avondjes. De ene kroeg is eigenlijk een restaurant waar om 22:00 uur de muziek zó hard gaat dat je niet meer met elkaar kan praten en het enige wat je dan nog kan doen is drinken en mensen kijken.

De andere kroeg daarentegen is geweldig! De muziek is een perfecte balans tussen oud & nieuw en staat niet te hard. Iedereen kent elkaar en na 3 uur ’s nachts mag er in de kroeg zelf gerookt worden.

In die laatste kroeg breng ik dus al mijn ‘wilde’ avonden door en dat gaat meestal als volgt. Ik kom een kwartier later dan de afgesproken tijd. Ik drink Jupiler tot 4 uur als ik daarna nog naar de shoarmazaak wil en anders wordt er tot half 5 gedronken om vervolgens goed aangeschoten naar huis te fietsen.

Alleen gister was anders! We waren met z’n viertjes en hadden eerst thuis spelletjes gedaan en ‘ingedronken’ om dan rond half 1 de kroeg in te gaan. Nu was ik de BOB en bleef dus nuchter wat ook wel eens lekker is.

In de kroeg was een bandje genaamd ‘The Breezer Experience’ aan het soundchecken en toen wij net een tafel met krukken hadden bemachtigd in de oh zo drukke kroeg (10 andere mensen) begon de band met spelen.

De muziek was hard, de band vrolijk, het bier vloeide rijkelijk en iedereen genoot. De baas en bazin zongen zo nu en dan een deuntje mee en het publiek klapte vrolijk mee.

Toen de band pauze nam konden we het er eens goed over hebben. Ik zag de blonde gitarist wel zitten. Het andere meisje (zeer gelukkig in de liefde) zag de drummer wel zitten en als de bassist nou z’n haar knipte, baard afschoor en een andere bril nam was dat vast ook een hottie.

De band speelde de ene tophit na de andere en inmiddels zong iedereen luidkeels mee tot opeens.. De Band viel stil en de blonde gitarist zei met zwoele stem “even centraal, wie is Maaike?”. Het was donker in de kroeg maar ik denk dat de mensen die buiten stonden zelfs konden zien dat ik rood aanliep. De gitarist zag me en zei “oehhhhhh oké, we hebben zo pauze dan kom ik naar je toe!”

Wat was nu het geval, mijn gezelschap had op een bierviltje geschreven “hee lekkertje, wil jij mijn breezerpimp zijn? Xxx Maaike 06-xxxxxxxx” en dit viltje naast zijn setlist gelegd!

Ik had het niet meer. Een knappe blinde adonis heeft mijn nummer, vraagt wie ik ben en als bekend is dat het om míj gaat reageert hij ook nog positief! Hoe mooi kan het Friese leven zijn?! Ik bestelde nog wat te drinken. Gaf de vaste gast ook een biertje en kon niet wachten tot de band zou pauzeren.

Maar helaas. Waarschijnlijk is de gitarist familie van de opticien want toen de band stopte deed hij z’n jas aan, pakte z’n spullen, liep naar het rokershok terwijl z’n vader de gitaren in de auto legde en gunde mij geen blik waardig.

We zijn vertrokken zonder gedag te zeggen en je snapt , ik check nu om de 5 minuten zowel m’n mail als m’n mobiel… Wie het eerst komt, eerst maalt zullen we maar denken.