De Bollekesfeest trilogie, deel 1: De vrijwilligers

Een heel weekend vrijwilligerswerk op het Bollekesfeest in Antwerpen. Een uitdaging waar ik een beetje zenuwachtig voor was omdat ik nu werkelijk niemand kende, zelfs niet een beetje! Maar mijn beeld van Antwerpen en België werd maar weer eens bevestigd, (bijna) alleen maar vriendelijke mensen!

Omdat er zó veel te vertellen is heb ik besloten een trilogie te schrijven. De vrijwilligers, de sfeer en de mannen. En vooral dat laatste, oioioi wat was me dat zeg! Ik vraag me elke dag weer af, hoe kan ik ooit een Vlaams mannenhart veroveren.

Enfin, de mannen bewaar ik voor het laatst, gewoon omdat ik het voor mezelf nog allemaal op een rijtje moet zetten 😊

Vrijdagmiddag 16:40 mocht ik me in de Cruiseterminal melden. Her eerste wat ik zag? Een man zonder neus, een man met een rokje aan en een man die onder de zelfgemaakte tattoo’s zat. Verder nog een vrouw die denk ik wel 4x in mijn lichaam past zo dun was ze, en nog een aantal mensen.

Al snel kwam ik erachter dat ik met 2 dames van rond de 50 mocht samenwerken. Allebei aardig en ze vertelden me al rap dat ze het gevoel hadden dat wij een van de weinige ‘normale’ mensen waren.

We kletsten de hele avond en lachten om van alles. Op een gegeven moment hadden Gerda en ik besloten om met een grote bak de terrassen glasvrij te maken. Heel slim want het scheelde ons behoorlijk in tijd op deze manier.

Er waren 2 afwassers. Een Duitser en een man zonder tanden. De eerste bak brachten we naar de Duitser, de tweede en derde naar Mr. Tandloos en de vierde weer naar de Duitser. Blijkbaar was de Duitser niet gediend van hard werken en begon te tieren dat de bak naar de andere kant moest want hij had het al zo druk.

Als dit echt zo was kon ik het begrijpen, alleen was het zo dat de Duitser niets deed en Mr. Tandloos druk bezig was. Snel zetten we de bak neer bij de Duitser en liepen weg. Zo ging het een tijdje door tot we weer bij de Duitser aankwamen met een volle bak. Dit keer brak de hel los. Hij begon te schelden dat dit zo niet kon blablabla en het enige wat ik dacht was ‘volgens mij krijgt mijn opa nog een fiets van u!’

Ik heb de Duitser laten uitrazen en daarna heb ik hem verteld dat meneer lekker moet doorwerken en niet zo moet zeuren want dankzij hem moeten wij glazen halen. Lachend liepen Gerda en ik weg op zoek naar nog meer leeg servies want we hadden de smaak goed te pakken.

Toen we een kleine 10 minuten later terugkwamen bij de Duitser had hij z’n wasbak leeg laten lopen en zei dat hij wegging. Ik wist niet dat je sommige mensen zo makkelijk kon wegjagen 😁

Gerda en ik lachten erom, haalden nog wat glazen op en maakten ons op om het barhoofd, een heel knappe man genaamd Mario te vertellen dat we weggingen. Hij bedankte ons, gaf me een knipoog en een schouderklopje en weg konden we.

Helemaal gesloopt strompelde ik naar het Hostel om daar compleet gesloopt m’n bed in te duiken en amper te slapen door een snurkende Spaanse.

De zaterdag begon ik om 12 uur. Ik mocht samen met Gerda en Eric werken. Eric is een man die full-time vrijwilligerswerk doet en elke keer als hij iets ging doen vroeg of hij iets te drinken voor me kon meebrengen.

Ik mocht de hele dag helpen met de High-tea. Manden inpakken, vleeswaren inpakken en daarna vooral heel veel niets doen. Een ideale dag na de gesloopte vrijdagavond.

Halverwege de dag kwamen Mr. Tandloos en z’n vrouw even kijken en na een korte koffiepauze had ik al mooi een ontbijtje geregeld voor de zondagmorgen! Collega vrijwilligers moeten elkaar helpen nietwaar?!

Toen ik zaterdag in m’n mooie vrijwilligersshirt naar het hostel liep werd ik gedurende de wandeltocht meerdere keren begroet door mede vrijwilligers die ik nog nooit had gezien. Een beetje zoals vrachtwagenchauffeurs naar elkaar knipperen met de lichten op de snelweg, zo voelde dit ook.

Zondagmorgen mocht ik mij om 11 uur melden. Omstreeks 10 uur wandelde ik voorbij het ontbijt waar zo’n 200 mensen stonden te wachten op een ontbijtje. Ik had de hoop al opgegeven tot Mr. Tandloos mij in het oog kreeg. ‘Elaba! Wachten a!’ klonk het over de Suikerrui en ik werd staande gehouden, Mr. Tandloos pakte een ontbijtje, tikte een onbekende aan met als boodschap ‘hier se geef dit efkes aan mijne tofste Hollander!’. Een glas appelsiensap, een croissant, een koek en een soort krentenbol en uiteraard heel veel liefde.

Aangekomen bij de Cruiseterminal ging ik met Debbie op stap om te kijken waar ik vandaag kon werken. De bar op de Grote Markt had mij gelukkig niet nodig. Bij de bar op de Groenplaats werd ik begroet door Didier. Een man met ogen zo blauw, oioioi wat een knappe man. Toen hij zich voorstelde met ‘is dat je nummer’ wijzend naar de coördinaten op mijn shirt was het ijs direct gebroken. Echter ook hij had me niet nodig, tenminste… Niet om te werken 😏 en ik mocht daardoor de hele dag bij de infostand staan met Eric m’n vriend en Jenny. Een vrouw van 70 waar ik later op de avond mee heb staan biertanken alsof het water was!

We hadden een superleuk team, aardige mensen die passeerden en heel veel lol. Ik zat helemaal in m’n rol als informateuse en heb in alle talen, zelfs in het Frans!, mensen dingen uitgelegd. Ik vond het bijna jammer toen om 16:00 uur mijn dienst erop zat.

Toen m’n dienst erop zat en het besef kwam dat ik m’n blauwe shirt uit moest doen ben ik keihard in de verdediging gegaan! Ik ben in het blauwe shirt naar de grote markt gegaan, heb een bolleke gekregen van de man met de zelfgemaakte tattoo’s en in de regen nam ik de eerste slok van dit zalige bier terwijl ik mee bewoog op de opzwepende muziek.

Toen dit eerste bolleke op was heb ik me verplaatst naar het Steenplein om daar van een collega een bolleke te krijgen met als commentaar ‘omdat je van die mooie ogen hebt’. Toen vervolgens de barverantwoordelijke zei dat z’n dag nu weer helemaal goed was omdat hij mij zag was het compleet. Alcohol, liefde en een mooie stad, wat wil een mens nog meer?!

Als op wolken zweefde ik naar de Groenplaats om daar herenigd te worden met Jenny en Didier. We spraken af om over een half uurtje daar weer te zijn.

Snel ging ik naar het hostel om droge kleren aan te doen, m’n haar een beetje in fatsoen te brengen, wat lippenstift en parfum op te doen om zo op m’n paasbest de Antwaarpse mannen te versieren! 🙂

Toen het 4e bolleke erin zat en ik kennis had gemaakt met kristof, Wim en Sammy dacht ik dat het wel af was. Dat ik genoeg indrukken had gehad en het niet beter kon worden. Fout gedacht!

Het bier bleef stromen, net als de regen. De toespelingen van Didier werden heftiger en heftiger met als hoogtepunt een bezoekje aan de koelcel met Didier en Jordy, een technieker die dacht dat m’n borsten gingen groeien van zijn snoepjes.

Er kwam een Nederlander bijstaan, er werd bier uitgedeeld, de schorten werden verdeeld en de flessen wijn werden in de handtassen gestopt..

Lekker voor thuis zullen we maar zeggen.