De bollekestrilogie deel 3: De mannen

Een maand later en nog kan ik het amper beschrijven.

Mijn liefde voor de Vlaamse man kent geen grenzen.

Toen ik in de Zoo werkte was het misschien al duidelijk. Ik wilde de tuinman, de baas van de tuinman, de olifantenverzorger, de jongen van de zeeleeuwen, de onbekende met de lange haren die karnemelk voor me meebracht en zo was er nog een hele rij. Er zat alleen geen patroon in. Dik, dun, oud, jong, lang, klein het kon allemaal.

En nu, het Bollekesfeest, eind augustus, zongebruinde lichamen en heel veel vrolijke gezichten.

De eerste dag begon het al. Op het Steenplein kwam een bandje spelen en op mijn lege maag met een mix van 2 Wild Joe’s klonken ze geweldig! Ze zagen er zo knap uit en die stemmen, onbeschrijfelijk. Bij 1 nummer, inclusief mondharmonica kon ik nog net de tranen bedwingen zo mooi. Het bracht me terug naar karaoke-avonden waar de hottie van de videotheek Acda en de Munnik zingt.

Maar we weten allemaal dat mannen van de band onbereikbaar zijn en dat klopte. Zodra ze klaar waren hingen er zwermen knappe dunne meisjes om ze heen en ben ik maar doorgegaan met glazen halen. Gelukkig had ik een knap barhoofd wat de avond nog een beetje draaglijk maakte.

Zaterdag was een rustige dag. De high-tea moest worden voorbereid en ik was daar de uitgelezen persoon voor. Samen met m’n pas gemaakte vriend Eric en een heel knappe man van de organisatie begonnen we. Filet d’Anvers inpakken, kipkap inpakken, roomkaas inpakken en ga zo maar door. Eric was out of my league maar die andere dat kon misschien wat worden dacht ik.. Tot ik er na 10 minuten achter kwam dat hij samenwoonde. Weer een tegenvaller! Dan maar weer mikken op de Hollander die de hele dag een beetje heen en weer liep knap te zijn.

Ik kwam erachter dat ik stiekem helemaal kapot was en eigenlijk geen eens zin had om de liefde van m’n leven. Ik had zin in drank, een bad en een goeie film. Nadeel was alleen dat ik in een hostel sliep en het bad en de film dus moest missen. De drank daarentegen was er wel godzijdank. En toen de man van het hostel me m’n fles wijn overhandigde en met een knipoog zei ‘veel plezier’ had ik natuurlijk moeten vragen of hij een glaasje meedronk maarja dat durfde ik dan weer niet dus daar zat ik. Alleen aan de Schelde tussen allemaal kleffe stelletjes in, m’n wijn en sushi te verorberen.

Tsjah en toen de zondag, die beruchte zondag. Een knappe Didier die te oud is, een knappe jongeman van het Eventbureau met grijpgrage handjes, een Hollander die bezet is en ga zo maar door.

Wat was ik blij dat ik een drinkmaat had van in de 70 om zo de ‘pijn’ van een gebroken hart iets draaglijker te maken.

Uiteindelijk ben ik naar bed gegaan met een kus van de oudste, een zoen van de jongste en een hand van de Hollander. Volgens mij kon het weekend niet erger eindigen.

Tenminste dat dacht ik.. Tot ik op m’n kamer kwam en zag dat het Spaanse snurkkanon terug was…