Jij hoort bij mij

Mannen, ik kan er geen genoeg van krijgen.

Op m’n werk zit ik aan het raam zodat ik naar al het mannelijk schoon kan kijken en zwaaien. Of het nu een hoge baas is, de planner, een tindermatch die me last minute liet zitten of de jongen van Happn die altijd met z’n borst vooruit loopt alsof hij Marijke Helwegen zelf is, ik zwaai naar iedereen.

En bij sommigen stippel ik direct onze toekomst uit. Zo zijn de mannen van Happn en Tinder vrij snel afgeschreven maar die hoge pief.. Manmanman we wonen in een supermooi huis in Den Haag, goeie banen, je kent het wel.

Het leuke is vooral dat bij elke man de toekomst anders is.

Met de man van school at ik rijst met kip als lunch, was ik gespierd en hadden we kinderen terwijl de jongen uit de kroeg meer het type succesvolle lange afstandsrelatie is. Hij daar, ik in Antwerpen, geen kinderen (laten we wel realistisch blijven) en dat we dan uiteindelijk besloten om elk half jaar ergens anders te wonen omdat er dan niemand hoeft toe te geven.

De mooiste vond ik misschien wel die met de Pintelier man. En dan misschien vooral omdat hij een soort van Tinderbestie is en onze toekomst vooral vriendschappelijk is. En ook al heeft hij ons eerste kind al Pjotr genoemd, wat me dan weer doet denken aan de cocktailman uit Antwerpen, het zou vooral eerlijk zijn. Geen mooidoenerij maar vooral boeren laten, zweetvoeten en heel veel flauwe humor.

Enfin, ik dwaal af. De 1e liefde van m’n leven is opeens bezet, de 2e heeft me vandaag ‘gefriendzoned’ en de ander zag ik net hand in hand met een meisje lopen.

Conclusie: De Nederlandse mannen zijn op! Ik ga straks naar Antwerpen, kijken of ik daar nog een leuke chef-kok aan de haak kan slaan ofzo