Ik heb een groot hart

Oud nieuws natuurlijk. Iedereen om mij heen weet denk ik wel dat ik van mannen houd. Grote mannen, kleine mannen, behaarde mannen, kale mannen, gespierde mannen, getatoeëerde mannen, ik ben eigenlijk vrij makkelijk wat dat betreft.

Ik heb periodes dat ik op 1 dag minimaal 3 mannen tegenkom met wie ik de hele toekomst al heb uitgestippeld voordat we ook maar een woord hebben gewisseld. Daar loopt het vaak ook direct stuk. Een lelijke stem of een foute neus zijn echt een no go!!

En of het nou een man is die bij de kaaswinkel een pakketje met allemaal stukjes kaas met crackers voor me haalt, aankomt zetten met 4 flessen drank of me als afscheidscadeau liedjes geeft. Ik houd van ze allemaal.

Zo ook van m’n tindermatch. Ik denk dat het inmiddels al een jaar of misschien zelfs al langer geleden is dat we elkaar ‘naar rechts swipeten’ maar het was een succes vanaf dag 1.

Hij deed me denken aan de man die vroeger bij London werkte. Zelfde naam, zelfde uiterlijk, zelfde haardracht, alleen andere ogen. Die jongen schreef toentertijd een gedicht voor me dus dit kon niet veel slechter eindigen dacht ik zo.

Onze gesprekken gingen over alles. Maden in z’n dreadlocks, kaas, liefde, drank, ons kind Pjotr (wat ik heel grappig vond aangezien een andere liefde uit Antwerpen zo heet), mijn blog, zijn werk, mensen die ik stom vond en hij dus ook (of zo heb ik het tenminste ervaren), mijn volksverhuizing, zijn cardio en overhemden, de Pintelier en och we hebben zoveel besproken.

En toen opeens. Zaterdagmorgen kreeg ik nog een hoi en iets over een politieradio en dat was het.. Hij is weg!! En of het nu is omdat ik iets verkeerd zei (wat goed mogelijk is om 4 uur r ’s ochtends) of dat hij op Noorderzon de liefde van z’n leven heeft gevonden en van haar geen tinder mag, ik weet het niet.

Maar mijn tindermatch is weg! Wat moet ik nu met m’n leven?!