It gets better

Tinderdates.. Eigenlijk had ik de hoop opgegeven dat die ooit normaal gaan zijn. Na de Duitse psychopaat, de ict-nerd en de vooral-niet-homo was ik er stiekem ook wel klaar mee dacht ik.

Tot ik met m’n grote mond Steve een berichtje stuurde of we als eerste date matching tattoos konden nemen.

We hadden wat oppervlakkig contact over wat het zou worden.. Een draak op ons voorhoofd of het tinderlogo op onze voet maar daar bleef het bij.

Toen ik vanmorgen wakker werd had Steve een berichtje gestuurd of ik nog langskwam. Tsjah wie A zegt moet ook B zeggen dus waarom niet. Living on the edge zullen we maar denken.

Ik was misschien een beetje bevooroordeeld, hoe of wat precies weet ik niet maar als je tattoos op je gezicht hebt en piercings en van die gaten in je oren, tuurlijk, dan heb je een bepaald beeld van iemand alleen wist ik niet in wat voor categorie ik dat beeld moest zetten. Zou ik een enorme psychopaat ontmoeten die me met aidsnaalden zou brandmerken of een arrogante lul die me direct de deur zou wijzen als hij hoorde dat ik van Nederland kom.

Awel, niets van dat alles. Ik stond de optocht van de Indiase bevolking in Antwerpen te bewonderen toen hij de deur opendeed, me zag, gedag kuste, en ik een soort innerlijke rust en enorme lachbui in me voelde.

Hij was nog niet klaar met het zetten van de tattoo dus heb ik de winkel bekeken en gekletst met de andere tatoeëerder en daarna zijn we op pad gegaan. Koffie drinken bij de Starbucks notabene!

En terwijl mensen hem aankeken en ik me afvroeg wat er te zien was heb ik een supergezellige zondagmiddag gehad. Zittend op een bankje op de Groenplaats met een man bedekt in inkt. Het was lachen, gieren, brullen. Goede verhalen en voor mij voelde het alsof we elkaar al jaren kende. Oftewel, m’n eerste normale tinderdate!!

Nu hoop ik dat we vrienden worden!!