Achtervolgd door Mr. Big

Na even gestopt te zijn bij een parkeerplaats rijden we verder. Antwerpen is nog een uurtje bij ons vandaan dus als ik gas geef en de muziek hard zet zijn we er zo.

De raampjes open en meezingen met onze heldin, Bonnie Tyler. Ze zingt ‘Turn around bright eyes, Every now and then I fall apart’ en vals zingen we mee. We draaien niet om en dit weekend vallen we niet. Of in ieder geval niet op die manier.

We passeren de laatste parkeerplaats voor we de grens over gaan en het internet gaat uit. Ik kan Antwerpen al bijna ruiken zo dichtbij zijn we.

Een tweebaansweg waar 130 gereden mag worden. Mr. Limo weet hoe dat moet en manoeuvreert ons tussen het langzame verkeer door.

Opeens duikt er achter ons een Land Rover op. Of een Jeep. In ieder geval een grote zwartglimmende terreinwagen met een raar nummerbord. Ik ga naar de rechterbaan zodat hij kan passeren.

Het is een auto met 3 mannen. Een Arabier achter het stuur. Daarnaast een glad jongetje. Haar vol gel en een oorbel in. Op de achterbank zit een onduidelijk figuur. Ze lachen en zwaaien als ze ons passeren. Vrolijk zwaaien we terug.

Een paar minuten later is de auto er weer. Nu op de rechter rijbaan en met veel minder vaart. Ik haal ze in en weer zwaaien en lachen ze.

Het wordt een soort spelletje. Zij halen ons in en wij hen. Leuk. Voor een keer of drie. Hierna ben ik het zat en geef ik plankgas.

Mr. Limo scheurt er vandoor. Net op het punt waar er 3 rijbanen bijkomen wissel ik en we zijn ze kwijt. Denk ik.

Ik zie de flats bij Luchtbal opduiken en ga de weg af. De raampjes staan open want het is zo warm in de auto! Opeens staat de auto er weer. Naast Miss. Mode die op de bijrijdersstoel zit. Het raampje gaat open. Ze wisselen wat woorden en ik geef snel gas.

Bij het volgende stoplicht gebeurt hetzelfe maar nu bij mijn raam. Ik krijg een Dorito en een visitekaartje.

De Arabier zegt met een heerlijk Engels accent dat we wel kunnen lunchen. Ik geef aan dat er een bierfestival is in het centrum. Dat we elkaar daar treffen aangezien wij eerst naar het hotel gaan. Het licht is groen dus ik geef gas en doe de ramen dicht. Ook de deuren gaan op slot, je weet maar nooit met die Engelsen.

Ze blijven achter ons rijden. Ik geef wat extra gas maar het is druk en er zijn veel stoplichten. Het wordt nu wel een beetje eng. Na 3 stoplichten zitten ze nog steeds achter ons. Dit is niet de bedoeling!

Ik doe alsof ik rechtdoor wil gaan maar sla op het laatste moment rechtsaf. Helaas, zij ook en ook dit stoplicht staat op rood. Zo komen we nooit van ze af!

Vervolgens is er ook nog een zebrapad met oude mensen en een druk kruispunt. Het zweet staat in m’n handen.

Ik ken deze buurt, hier heb ik 2 jaar gewoond. Ik ga links bij de Turkse supermarkt en er komt een auto tussen ons in. Dit is mijn kans denk ik! Op het pleintje kan ik links of rechts. Links is de Publik, rechts is.. Een doolhof aan wegen.

Ik ga Links. Zij ook. Ze komen weer dichterbij. Snel geef ik gas en ga aan het einde weer links. Een lange straat waar ik harder rijd dan mag. Zij moeten wachten voor voetgangers gelukkig.

Dit is onze kans. Bij de kruising aangekomen ga ik rechts en direct weer rechts. Richting De Prof. Angstvallig kijk ik in mijn achteruitkijkspiegel. Ze zijn er niet meer. Ik neem nog wat zijweggetjes om zeker te zijn dat ze weg zijn en ja hoor. We hebben ze afgeschud!

Een zucht van verlichting. De raampjes kunnen weer open en direct fluit een bouwvakker naar ons.

Via de Schelde rijd ik naar het hotel. Nog zeker 4x schrikken we ons dood als er een zwartglimmende terreinwagen passeert maar gelukkig zijn zij het niet. Een geliefde auto blijkbaar.

In de hotelkamer aangekomen durf ik eindelijk rustig te ademen. Wat ben ik blij dat ik de weg zo goed ken in ’t Stad.