Henk

“Je komt elkaar na jaren weer eens tegen. Oude liefde kruipt als slechte wijn omhoog. Hoe gaat het beer? En de liefde? Ja vandaag houden we het droog.”

Zo beginnen Acda en De Munnik te zingen over Henk. Hoe vaak ik al niet heb lopen janken bij dat nummer, ik weet het niet meer precies maar kort samengevat zal het al te vaak zijn geweest.

Ik heb altijd gedacht dat ik ooit een ex tegen zou komen en dat Henk dan mijn nieuwe liefde was en dat het nummer het lijflied van mijn ex zou zijn. Dat ik degene ben die gelukkig is en dat ik trots het café uitloop, want zo zie ik dat nummer voor me.. In een oud café met tapijt op de tafel en waar, onlangs dat er niet gerookt mag worden de asbakken gewoon op tafel staan. Of misschien juist zo’n hippe trendy cocktailbar waar ik in Antwerpen zo graag kom. Mijn Antwerpen.

De stad waar ík verliefd op ben geworden en waar ík mij thuis voel. De stad waar míjn dierentuin familie woont en waar ik zoveel mensen heb ontmoet die ervoor hebben gezorgd dat ík het gevoel heb dat ik alles kan zolang ik mezelf maar push. Míjn Antwerpen wat ik met pijn in m’n hart heb verlaten voor een man. En onlangs dat ik door die verhuizing zoveel nieuwe mensen heb ontmoet en alle liefdes die ik vóór Antwerpen nog in m’n hoofd had heb kunnen vergeten was ik gister opeens weer 13 en zat ik in het rokershok op school zo voelde het.

Er was feest. De broer van en van m’n homeboiis gaf een Halloween party en wij waren ook uitgenodigd. Op de aanwezigheidslijst op Facebook had ik zijn naam al zien staan alleen vorige week in de kroeg keek hij me aan alsof hij me niet kende dus ik ging er maar vanuit dat hij, net als ik, een geheugen als een zeef heeft en ik blijkbaar niet meer was dan tijdverdrijf.

Bij aankomst waren er mannen, veel mannen. Met grote maskers waardoor ik geen idee had wie wie was. Eigenlijk hetzelfde dus als 12 jaar geleden alleen was het masker nu zichtbaar en toentertijd niet. Want hè, als puber moet je vooral doen alsof er niets aan de hand is en je leven geweldig is.

Na het eerste wijntje wil de hostess dat we met z’n allen de schuur in gaan voor een foto. Het liefst sla ik af maar dat hoort niet dus gedwee volg ik. Als ik na de foto zo snel mogelijk weer naar buiten wil lopen zie ik hem staan in de deuropening en weer kijkt hij me aan met een ijskoude blik die niet aangeeft dat hij me herkent, of in ieder geval niet wil herkennen.

Het wordt later en later, m’n voeten doen pijn en de wijn vloeit rijkelijk, of tenminste in mijn glas..

Ik zit met m’n homeboii op de picknickbank te praten over het leven als ik me afvraag hoe laat het is. De homeboii heeft geen horloge dus ik kijk om me heen en zie een jongen staan waarvan ik weet hoe hij heet omdat ik het in m’n hoofd altijd link aan Sesamstraat. Ik vraag hem hoe laat het is, hij kijkt op z’n horloge en geeft de tijd.

Terwijl ik hem bedank zie ik dat Hij naast me zit en ik vraag me af hoelang al en wat hij heeft gehoord.

Net als ik me wil omdraaien geeft de man van de tijd aan, mocht je het precies willen weten is het trouwens 5 over half of eigenlijk 7 over half.

Ik lach en bedank hem nogmaals en opeens zegt hij dan ‘ja een perfectioniste dat ben je altijd al geweest, sommige dingen vergeet je nooit’. Ik weet niet wat ik hiermee moet dus lach een beetje dom, zo ben ik.

En van het een op het andere moment loopt de homeboii weg en kom ik naast hem te zitten en raken we aan de praat.

Meteen een goed onderwerp, m’n ouders. Ik vertel hem lachend de geschiedenis van de afgelopen 3 jaar want ja, lachen is beter dan huilen.

Terwijl we praten probeer ik herinneringen op te halen in m’n hoofd maar het enige wat naar boven komt is ‘Henk’ en ik vraag mezelf af of iedereen zo’n verknipte gedachtengang heeft of dat Acda en De Munnik al hun liedjes op mij hebben gebaseerd.

Hij is gemeen. De ene sneer naar de andere en stuk voor stuk zijn het dingen waar ik me niet in kan vinden en wat ik nog nooit eerder heb gehoord. Zo is een van de eerste dingen die hij zegt iets in de trant van: ja klopte m’n beeld toch, aandachtsgeil, dat ben je. Altijd al geweest..

Terwijl hij uitleg geeft over hoe hij onze verkering zag denk ik alleen maar ‘niet huilen niet huilen, hij is het niet waard, je kent hier niemand, neem wijn en lach het weg!’ en hij blijft maar doorgaan. Ik probeer het onderwerp steeds te draaien. Hoe is het met je zus? Je broer? Je broertje? En elke keer weer komt hij terug op onze verkering. Ik heb hem gebruikt en ik loog. Ik heb hem voor lul gezet voor al z’n vrienden en ik bleef hem gebruiken terwijl ik wist dat hij verliefd op me was.

Op een gegeven moment ben ik het zat en vertel ik een klein beetje hoe ik het heb ervaren. Ik vertel dat ik een jaar lang kapot erge liefdesverdriet heb gehad. Dat ik niet begreep waarom hij me dumpte, vlak voor Sinterklaas en via MSN nog wel. Dat ik dacht dat het was omdat ik geen seks wilde en me er toen maar bij neer heb gelegd.

Dat ik het gevoel had dat toen we jaren later het bed deelden dat het voor hem puur voor de lol was en zonder gevoel terwijl bij mij alles weer van voren begon maar het niet durfde te zeggen en maar meedeed met het ‘wel lust geen gevoel’.

Hij geloofde me niet toen ik zei dat ik amper nog iets wist van toen. Ik deed alsof zei hij. En wat ik ook zei, niets was goed. Er kwam bijna alleen maar haat uit hem.

De wijn hakte er inmiddels aardig in en toen de homeboiis weg wilden ben ik ongeveer weggerend.

Nog nooit ben ik zo snel weggefietst om op de fiets te smeken voor whiskey en, mezelf kennende, heel dramatisch alles heb verteld wat zopas was voorgevallen.

Hoe langer we fietsten hoe meer m’n geheugen me in de steek liet en na 2 slokken whiskey heb ik een groot zwart gat.

In de kroeg raakte ik aan de praat met een oud klasgenoot. Jan-Diederik. We hebben gepraat over waarschijnlijk heel interessante dingen maar vraag me niet meer wat.

Toen ik naar het toilet liep zag ik hem weer staan. Volgens mij zei hij nog iets en met een ‘ik ga naar huis, ik kan het niet meer aan’ ben ik op de fiets gestapt.

“Nee ik denk niet dat ik denk niet dat ik het vandaag nee ik denk niet dat ik het droog houd.”

Ik bezing ‘Henk’ uit volle borst en inderdaad, halverwege barst ik in huilen uit.. Hoe had de toekomst er uitgezien als we hadden gepraat in plaats van aannames doen die niet kloppen.

Thuis ben ik in een onrustige slaap gevallen en nu?! We zijn zo’n 24 uur verder en het enige wat ik kan bedenken is.. De barvrouw heeft met hem over mij gepraat en… Had hij niet nóg een broertje?!!?!?!?!