Hoor de wind waait…

Precies een laar geleden lag ik nu in Nootdorp in een kingsize bed nadat ik net heerlijk in bad ben geweest en uitgebreid heb gedineerd in de hotelbar.

Buiten raasde de wind om het hotel heen en ik hoopte maar dat er vannacht geen inbrekers m’n auto zouden openbreken.

M’n poppenhuisje was leeg en verlaten en de sleutels lagen moederziel alleen in de lade boven de oven. Het was mijn poppenhuisje niet meer.

De helft van m’n spullen had ik weggegeven of weggegooid. De wijnglazen gingen naar de buren en m’n kast en eskimo-jurk kwamen bij de kringloopwinkel terecht waar ik nog bijna met kast en al wegwaaide.

De andere heft zat in m’n auto gepropt. Het begon logisch maar na 3 tassen had ik allang door, dit gaat niet passen. Radeloos en moedeloos van de gedachte dat ik hier, in deze straat, niet meer zou wonen, dat dit poppenhuisje niet meer van mij zou zijn, pakte ik m’n auto in. Ik gooide met tassen, sleepte met keukenspullen en huilde dozen serviesgoed vol.

2 weken eerder had ik al afscheid moeten nemen van de pier. ’s morgens vroeg was ik met een beker vol thee en een thermoskop met koffie naar de pier gefietst. Nog nooit ging m’n trouwe vouwfiets zo snel. De pier ging om 10 uur dicht en ik moest er nog een keer overheen lopen. Op de radio hoorde ik dat de visser die zich had vastgeketend bevrijd was omdat hij anders werd opgepakt maar er was nog een strijdlustige man en voor hem was de koffie!

Terwijl de vastgeketende man nipte van z’n koffie wandelde ik nog 1 keer over de pier. Het weer paste perfect bij de dag. Regen, grijze wolken, harde wind en nergens een zeemeeuw te bekennen.

Om klokslag 10 uur liep de politie op de man af en werden de kettingen en plastic snoeren losgemaakt. Buiten het hek gaf de man nog wat diepte interviews en als een soort Paard van Troje actie stormden er opeens allemaal mannen uit een zeecontainer even verderop en begonnen de boel dicht te timmeren.

Als ik hier nu aan terugdenk kan ik er nog steeds pissig om worden. De manier waarop, zo oneerbiedig. Huilende mannen nog even een trap na geven door, voor hun neus, de hele toko dicht te timmeren.

1 man was er zo verdrietig van dat hij z’n kettingslot om de hekken van de pier vastmaakte en de sleutel in het zand gooide. Zo kon er niemand meer in maar de timmermannen konden er ook niet meer uit.

Na deze ervaring was het duidelijk, Den Haag is voor mij afgesloten. Voor nu dan toch in ieder geval.

De volgende dag bleek dat er niet was ingebroken maar ik kwam er wel op de snelweg achter dat er een sprinkhaan aan de binnenkant van m’n raam zat. De eerste de beste afslag heb ik toen genomen en bij het eerste bedrijf wat open was heb ik een man zo ver gekregen het beest te verwijderen zodat ik verder kon met m’n reis. Terug naar Friesland. Terug naar waar het allemaal begon.

En nu, we zijn een jaar verder en ik ben inmiddels helemaal gesetteld in m’n ouderlijk huis. Al m’n spullen zijn uitgepakt en ik weet overal de weg. Ik studeer weer en op m’n werk heb ik de leukste collega’s die er bestaan!

Aan de ene kant ben ik blij dat ik terug in Friesland ben. Rust, orde en regelmaat zijn de key words op dit moment. Alleen als ik dan terugdenk aan hoe ik anderhalf jaar geleden leefde.. Vrijheid, geldzorgen, onzeker over de toekomst en de mogelijkheid om te gaan en staan waar ik wil.

Maar toch, onlangs de orde en regelmaat mis ik de zee, het strand, m’n vrienden daar, de barmannen en het genieten.