Treinen voor de toekomst

Friesland.. Naast tienermoeders, racisme, nuchtere boeren, en zuipketen is er nog iets speciaals aan het wonderlijke Friesland..

Het ligt zo absurd ver weg van de grote stad dat je minstens 2 uur en 20 minuten onderweg bent om in de hoofdstad te komen. En ik moet daarvoor dan ook nog eens een half uur met de bus! Kortom, een wereldreis!

En die wereldreis heb ik vandaag weer eens gemaakt met een stel klasgenoten. In pak en op hakken want we werden verwacht in een van de meest chique hotels van Amsterdam als je het mij vraagt.

We hadden het plan om deze wereldreis nuttig te besteden dus na station Steenwijk begonnen we aan ons huiswerk. Een persoonlijke SWOT-analyse maken.

Bij Zwolle aangekomen was de volgende opdracht aan de beurt. Core qualities, oftewel kernkwadranten omschrijven.

We waren de opdracht eens goed aan het bespreken omdat eigenlijk niemand precies wist wat we moesten doen tot er, als een Godsgeschenk, iemand was die zich ermee ging bemoeien.

Een jongeman, ik schat hem begin 40, gespierd, lang en blijkbaar een politie-man.

Hij had een cursus gevolgd en kon ons haarfijn uitleggen wat we moesten doen. Ideaal! Wie zegt er dat politiemannen chagrijnig, saai en stom zijn?! Deze was aardig en knap.

Na de hulp was het huiswerk af en raakten we wat aan de praat. Hij is sportief, had in het leger gezeten, deed nu dingen met drugs en heeft meteen de verhalen die mij ooit wijsgemaakt waren over drugs ontkracht.

In Lelystad scheidden onze wegen. Hij ging boeven vangen en wij gingen lekker met de sprinter naar de hoofdstad.

Na het superinteressante event gingen we met een aantal mensen wat eten en drinken om bij te komen van al deze indrukken.

Nadat we genoeg gesnackt en gedronken hadden en een zeker persoon nog even terug ging naar het hotel voor haar jasje wat er nog hing met de opmerking “zou het nog wel open zijn?” kon mijn dag niet meer stuk.

Het hotel was nog open, duhh. Het jasje was er nog en we konden op huis aan, dachten we..

Maar in Nederland is dat makkelijker gezegd dan gedaan.

Wat normaal gesproken een vrij makkelijke rit is werd nu een reis waar we nog jaren over zullen praten. In de trein van Amsterdam naar Amersfoort doen Stardust en ik een spelletje en uiteraard worden er ook selfies gemaakt, jeugd van tegenwoordig hè. Doet niets anders meer.

Een groot voordeel van selfies maken is dat je soms kan doen alsof je een selfie maakt terwijl je dan stiekem een foto maakt van de #hottie die tegenover je zit.. Zo ook deze rit!

Na Amersfoort verlaten Stardust en Ariël de trein, hun eindbestemming ligt elders. Snel nemen we afscheid en Marieke, de Prins, Tim en ik rennen naar onze trein. Tim en de prins staan in het ene gangpad als Marieke en ik besluiten in het andere gangpad te blijven staan. De trein is namelijk getransformeerd van trein naar sardientjesblikje.

We staan in een coupé met veel mensen en al gauw raken we aan de praat met Groningse studenten, een meisje uit Wallonië, een voetballer van PEC Zwolle en een moeder met haar dochter. We wisselen ervaringen, dromen en geschiedenisverhalen uit en er wordt veel gelachen.

De studenten kennen een oud-klasgenoot, de voetballer kent een vriendin van een van de studenten en zo blijkt maar weer dat de wereld best klein is. Er wordt een plan gesmeed voor een nieuw televisieprogramma genaamd ‘de treinreis’ en ik denk dat, als het ooit echt wordt uitgevoerd, het een enorm succes wordt. Een soort nieuwe ‘Hello Goodbye’.

De presentator wordt Jesse, of Yessir. Namen zijn altijd lastige dingen. Een jongen die zoveel praat dat het lijkt of ik een muurbloempje ben. Jesse vraagt, praat, flirt en zorgt voor awkward momenten. Als ik niet beter zou weten zou ik nu verliefd op hem worden.

Het is zo’n lefgozer dat hij eerlijk verteld dat hij de moeder die bij ons staat best zou willen doen. Als het Tinder was had hij haar zeker naar rechts gesleept! Want, zo wordt gezegd, Jesse valt op cougars.

We vermaken ons prima, ik vraag nog of ze werk zoeken want zulke kwebbelkousen kunnen geen betere baan vinden dan bij een callcenter lijkt me en ik vind het bijna jammer als onze wegen uiteen zullen gaan.

We lachen nog wat met elkaar maar weten allemaal, dit is het einde. Zij naar Groningen en wij richting Leeuwarden. Terwijl Jesse Roosmarijns moeder nog naroept dat hij haar zeker zou doen zeggen we iedereen gedag en lopen naar de overkant van het perron.

Als de trein wegrijdt kijk ik nog een keer om en zwaai ze uit. ‘De treinreis’ gaat echt een gegarandeerd succes worden!