Bedankt Robert

De week dat Robert hoorde dat er geen behandelingen meer mogelijk waren en er alleen nog pijnmedicatie mogelijk was voor de laatste maanden vroeg hij mij om te speechen. Iets dat op het randje zit en grapjes bevat.. Het enige wat hij er niet bij zei was voor welke gebeurtenis de speech moest zijn.. We hadden het namelijk zowel over de begrafenis en over een last-minute bruiloft. Ik ben daarom direct die zondag beginnen met schrijven met de gedachte dat ik dan als het zover is nog kan doorstrepen of we vandaag samen zijn om Robert te herdenken of om te proosten op het nieuwe koppel..

Ik weet nog goed hoe Robert me vertelde dat hij ziek was. Het was 10 juli 2020 en ik klaagde over corona en Belgen en toen ik vroeg hoe het met hem ging vroeg hij of ik het echt wilde weten want… hij zei dat dat hij me al eerder had kunnen appen maar dat was vergeten, waarop ik, subtiel als ik ben, reageerde met een hele rits aan opties die hij me had moeten vertellen…

Zwanger, dood, verhuizing, homo, nieuw liefje.. Jullie horen, het een nog realistischer dan het ander!

Stuk voor stuk ging Robert ze bij langs. Zwanger kon niet, dood was een 1% kans in 5 jaar, verhuizen was duur, Antwerpen was voor 2021 en Iasmin, hij viel tegenwoordig op Latina’s.. Maar de korte variant was dat hij teelbalkanker had en even behandeld moest worden…

En nuja, de luchtigheid waarmee we het onderwerp toen doornamen, dat zijn we blijven doen. 1 omdat Robert aangaf dat fijn te vinden maar ook, omdat ik geen idee had wat ik eigenlijk moest zeggen. Zoals zo vaak, zoals vandaag.. Dus hielden we het op luchtig en luguber. We hadden het over playlists voor de begrafenis, ik had mijn lijstje namelijk allang af, trouwen, flauwe moppen, kerstbomen.. De mijne was vorig jaar namelijk met alle ballen erin omgevallen, nogal een traumatische ervaring..

En later, toen het opeens heel snel ging, over een eventueel schuldgevoel dat hij met zich mee zou nemen als hij toch eerder ging hemelen dan wat we hadden ‘afgesproken’… En of dit dan de Final Countdown was en of er voor zoiets ook een soort adventskalender bestond..

Robert heb ik leren kennen tijdens onze opleiding op Stenden. Het was tijdens de module Hospitality operations environment en we moesten iets nieuw bedenken voor het Novotel hotel.. Van de opdracht, de module of, om heel eerlijk te zijn, de opleiding weet ik niet veel meer.. Wat ik wel weet is dat toen Robert in m’n leven kwam ik onbewust gemotiveerd werd om beter m’n best te doen.. Want waar ik meer van het principe ‘een 5,5 is ook voldoende’ was, was Robert super gemotiveerd, in mijn ogen tenminste… En zijn motivatie had een goede invloed op mij, waar ik hem tot de dag van vandaag dankbaar voor ben.. Het enige nadeel was dat ik hierdoor geen bijles nodig had van de leraar waar ik een heimelijk verliefd op was maargoed.. Dat had sowieso niets kunnen worden..

We hebben nog vaak gegrapt over Meneer Koerts (hopelijk niet hier vandaag…) en de robot wat mijn idee was als innovatie.. Over de turbulente levens van de mensen met wie we nog contact hadden… Dus dat was dan vooral over jou, Sietze 😉 En over motivatie.. Vorig jaar ben ik beginnen met sporten en Robert was er elke dag weer om te reageren als ik de zoveelste sportschool-foto deelde dat ik goed m’n best deed maar ook vooral, hij was er om me er op te wijzen als ik al een tijdje niet had gesport.. En voor een blauwe maandag heb ik zelfs hem geïnspireerd om ook te gaan fitnessen!

Tijdens ons laatste weerzien hebben we afgesproken dat de eerstvolgende vrijdag na de begrafenis ik naar een café ga en als m’n glas omvalt, is dat een teken dat er iets is na de dood en dat Robert dat heeft gedaan.

Want, hoe ziek Robert ook was, humor is waar onze vriendschap voor staat. In de laatste weken stuurde ik elke dag een mop zodat we tenminste iets te lachen hadden die dag.. En om dat in ere te houden deel ik graag de meest flauwe mop vandaag met jullie… Zodat we tenminste iets te lachen hebben…

Bedankt Robert, voor alles!

[insert mop here]