1 minuut

Een nieuwe baan betekent nieuwe mensen en nieuwe gewoonten. De kans om een nieuwe ik te presenteren aan de grote onbekende wereld.

Toen ik vlak voor m’n verjaardag de knoop doorhakte en een nieuw contract tekende was een van de eerste dingen die ik dacht dat dit de kans was om een nieuwe versie van mezelf te worden. Niet zozeer qua looks, want in 6 weken een make-over doen, dat is niet realistisch.

Maar misschien, misschien kon ik mezelf wel presenteren als hoe ik zou willen zijn. De vraag achteraf gezien is alleen, hoe is dat dan? Stil, serieus, recht voor z’n raap, enthousiast, extravert, sociaal.. Alles zou kunnen want niemand kende me immers. Maar zoals John, of Thomas en Paul ooit zongen “life is what happens while you’re busy making other plans” zo leek het ook te gaan. Of was het misschien gewoon Murphy’s law?

Een paar dagen voor m’n eerste werkdag vertelde Robert dat hij niet mag deelnemen aan “over m’n pijk”. Niet dat dat nu het programma is waarvan je je hoopt dat je leukste vrienden mogen meedoen en bekend mee worden, alleen het zou een mooi aandenken zijn.

En, dat was nog niet alles.. Verre van zelfs en was dat maar alles. Dat zou de wereld zoveel beter hebben gemaakt dan hoe ik het nu ervaar.

Toen ik op m’n laatste werkdag na een kennismakingsborrel op m’n nieuwe werk nog even naar Philly’s ging voor een feestdrankje ging het fout zonder dat ik het zelf wist.

Ik kwam Patrick tegen, we deden Jägerbombs en rond middernacht wandelde ik nietsvermoedend naar huis. Klaar voor de toekomst zeg maar.

Maandagochtend, 3 minuten wakker en klaar voor m’n nieuwe job begon het. Patrick, die van de shots 3 dagen eerder was blijkbaar niet zo goed thuisgekomen.. Intensive care, schedelbreuk, bijna dood en maar half levend. Kortom, de ideale berichten om te lezen zo 2 uur voor de nieuwe job start maar niet heus.

En was dat, was dat maar alles.. De “nieuwe ik” die ik half voor me zag toen ik begon met werken, die is al vrij snel het raam uitgegooid.. Blijkbaar is dit bedrijf echt leuk en doen mensen zich niet anders voor? Heel gek eigenlijk, maar je mag hier zijn wie je bent. Heel fijn en een beetje eng soms. Tijdens een silent disco in week 2 bijvoorbeeld.

Vandaag vertelde Robert dat het einde in zicht is. De dokters geven hem nog een paar weken tot maanden.

Een wijze les hieruit zou kunnen zijn om onder andere om niet je mobiel te checken tijdens het werk. Want dan had ik niet naar het toilet te hoeven rennen om m’n tranen even de vrije loop te laten.. Maar dat was ook direct bevestiging #237 dat m’n nieuwe job geweldig is..

Want terwijl ik m’n handen onder de koude kraan liet afkoelen om mezelf tot orde te roepen, stelde een Nederlandse collega zich voor. En terwijl ik mezelf introduceerde en vertelde dat ik hier nog maar een paar weken werk, kwam Dirk van het toilet met de woorden “maar het voelt alsof ze al jaren in ons leven is”.

Met een lach en verborgen traan ben ik naar de kathedraal gewandeld tijdens de lunchpauze om de tranen uit m’n kop te janken..

En daarna heb ik een allereerste sessie bij de psycholoog geboekt. Blijkbaar is er toch iets nieuws aan me! 😬