Let me go home..

Het is denk ik geen geheim dat mijn hoofd overuren draait op constante basis. Er is geen moment waarop er niet 7 browsers met elk minstens 10 verschillende tabbladen openstaan in m’n bovenkamer om het zo maar te zeggen.

De gedachtes gaan alle kanten op. Van hoe ik rijk kan worden tot hoe een stopcontact werkt en van wat er van m’n leven was geworden als ik wel m’n best had gedaan tot waarom ik 16 jaar geleden toen ik het kopje koffie bracht naar de man aan tafel 2, ik het wisselgeld op het schoteltje heb gelegd en niet op tafel waardoor hij het misschien niet heeft gezien en daarom heeft laten liggen… Of zou het echt fooi zijn geweest?

Die laatste gedachte zorgt er ook voor dat elke keer als ik die man nu zie lopen wanneer ik in Friesland ben, ik twijfel of ik hem moet aanspreken en het vragen om hem dan alsnog die €0,50 terug te geven.. Maar wie heeft er tegenwoordig eigenlijk nog cash geld op zak? Ik vaak niet.

Naast al dit, zit er ook een heel levendige fantasie in ’n hoofd met heel veel ‘wat als’ en ‘stel dat’ scenario’s. Dit is leuk als je je verveeld, maar kan soms ook lastig zijn als je bijvoorbeeld een leuke jongen hebt leren kennen en de rateltjes direct gaan naar gedachtes over samen oud worden en hoe het trouwfeest eruit zal zien.

Toen ik in augustus weer eens in Friesland was heb ik op een verveelde zaterdagavond Tinder weer eens gedownload. Naast dat ik Romeo wederom ben tegengekomen (daarover later meer) kwam ik ook een oud klasgenoot van de hotelschool tegen. Boris. Een jongeman waar ik op de hotelschool nooit zoveel hoogte van kreeg of contact mee had. Hij behoorde tot het groepje “coole kids” waar ik uiteraard ver vanaf stond. Wat ik me nog herinner is dat hij een keer over m’n haar aaide (God mag weten waarom) en zei dat ik zulk zacht haar had. Trauma’s for life lemme tell ya 😉

Maar nu, Boris en ik hadden 2 jaar geleden weer contact gekregen want hij woonde nu in het zuiden van het land met z’n vriendin en… Hij heeft een kaaswinkel! Oftewel, droomman-alert!

We raakten aan de praat en het was een verwarrend gesprek. Het was uit met z’n verkering maar er kwam ook direct een liefdesverklaring uit die volgens mij niemand had zien aankomen. Over dat hij me al een tijd interessant vond en dat z’n toenmalige vriendin dat zelfs had aangehaald en wanneer we op date gingen en dat hij zo blij was dat we een match waren en of ik hem ook leuk vond en het was zó veel dat ik dacht “dus dit is hoe mensen mijn enthousiasme ervaring, cool it down!” en ook “zou dit nu het love bombing zijn waar alle hippe mensen het over hebben?”.

En dat laatste, dat was het waarschijnlijk. Want na een week praten over gevoelens, toekomst en verleden. Over wat onze matching tattoo zou worden en of ik hem ook leuk vond als hij geen kaaswinkel zou hebben (moeilijke vraag) was het opeens over. Van de een op de andere minuut was het radiostilte. Geen uitleg, geen verklaring. Was ik opeens te enthousiast geworden en was het daarom niet meer leuk? Heb ik iets verkeerd gezegd? Ik zal het waarschijnlijk nooit weten want hij heeft niets meer gezegd…

In 1 van de gesprekken gaf hij wel aan dat hij hoopte niet op mijn wereldberoemde blog te verschijnen.. Blijkbaar wist hij toen al hoe het verhaal zou aflopen. Had ik het ook maar geweten, dat had me weer een gekneusd hart gescheeld.