Still no regrets and what-ifs

Als je je 13-jarige zelf kon vertellen hoe je leven er nu uitziet, zou je dan aanraden om een ander pad in te slaan? Ik wel. Direct en zonder nadenken.

De “stel dat” en “wat als” vragen hebben dagelijks een prominente plek in m’n alles overdenkende hoofd. Want, stel dat ik nu een salade eet in plats van frietjes, ben ik dan morgen dun? Wat als ik die Schotse man vanmiddag bij het afscheid nemen een zoen had gegeven, had hij dan wel iets gestuurd? Stel dat ik als 13-jarige niet zwaar depressief en rebels was en wel interesse had in school, was ik dan nu rijk en beroemd en woonde ik ergens in een exotisch land? Wat als m’n ex niet was vreemd gegaan, hadden we dan nu 2,3 kinderen en een koophuis? Wat als ik die nacht in Scooters wat zelfverzekerder was en Sander had gezoend, zouden we dan nu bij elkaar zijn of had hij dan alsnog gekozen voor haar en nu een gezin gehad. Stel dat ik wel een muzikaal talent had naast ongeveer voor elk woord en zin een liedje weten, was ik dan nu de wereld rond aan het touren? Wat als ik tegen die collega had gezegd dat ik hem leuk vond, waren wij dan frietjes gaan eten met alle gevolgen van dien, of was hij dan alsnog voor die ander gegaan.

Het zijn allemaal vragen waar ik nooit een antwoord op zal hebben zolang er geen tijdmachine is die het mogelijk maakt om m’n leven aan te passen.

Om eerlijk zijn snap ik het niet als mensen zeggen dat ze niets zouden willen aanpassen aan hun leven. Hebben jullie geen spijt van dingen?! Van wat je als 14-jarige tegen een leraar zei terwijl je dacht dat je de hele wereld had uitgevogeld. Of toen je op de basisschool verliefd was op de gymleraar, of van je kledingkeuze naar het eind-gala, de vele bedpartners, de dronken avonden waarbij je veel te openhartig was naar mensen die je eigenlijk niet goed kent en waarvan je je nu afvraagt aan wie dat is doorverteld, de studie-keuze, nietgepakte stickers, eetgewoontes, of die keer dat je het wisselgeld op het schoteltje legde in plaats van op tafel en die man het niet zag en liet liggen en je nu, 20 jaar later nog altijd niet weet of het fooi was of niet en elke keer als je hem ziet het wil vragen.

Ben ik de enige die de wereld zo ziet? Hebben jullie geen dagelijkse what-if film in je brein?