Witte wijn en bitterballen

Een X aantal dagen geleden zat ik tussen de lessen door met 2 klasgenootjes aan de wijn. Genieten van het leven, huiswerk maken, je kent het.

Na 2 flessen besloten we dat het niet verstandig was om nu nog naar de les gegaan en toen we dat hadden vastgesteld trokken we het centrum in voor meer witte wijn en bitterballen!

Na de derde fles wijn zei de jongen van het gezelschap dat dit echt zo’n tijdstip was om je ex te bellen.

En terwijl hij dat zei dacht ik: mwoah, nee. Ik ben wel klaar met m’n exen. Bovendien heb ik hun nummers niet meer dus al had ik het wel gewild dan ging die vlieger niet op..

——————————————————————————————————-

Zaterdag had ik het met een vriend over eerste liefdes. Hoewel ik de mijne met Halloween nog heb gezien had ik ook nu totaal geen gevoel. Misschien omdat ik zo’n harteloze bitch ben of gewoon omdat ik ein-de-lijk geen gevoelens meer heb voor al die mannen die de revue inmiddels zijn gepasseerd.

——————————————————————————————————-

Ik merkte iets eerder deze week. Deloitte, het bedrijf waar de liefde van m’n leven voor werkte heeft een bedrijfspand gehuurd. Niets ergs opzich alleen heb ik als enige uitzicht vanaf mijn werkplaats dát gebouw. En ik weet, de laatste keer dat ik die naam zag kwam er zo’n zuur gevoel naar boven. Een mix van verdriet, boosheid en haat. Terwijl nu, nu dat bedrijf direct naast mijn ‘safe haven’ kwam gebeurde er niets! Ik zag het en that’s it. Geen haat, geen verdriet, geen hoop, niets.

Opzich was ik toen al best trots op mezelf maar vanavond merkte ik dat God who ever He is, mij nog meer wilde testen.

——————————————————————————————————-

De jongen met wie ik het laatste…..

——————————————————————————————————-

De wereld draait. Mijn bed draait. M’n ogen draaien en m’n tong is verbrand…

——————————————————————————————————-

Zomaar een aantal beginnetjes van beschonken blogs die ik de afgelopen maand ben begonnen. Ze eindigen allemaal hetzelfde. Ik word wakker met een telefoon ergens op m’n hoofd, bij m’n voeten of onder m’n kussen, ik ontgrendel m’n mobiel, lees wat ik heb getypt en bedenk dat ik echt te beschonken was om te typen en dat de berichten zouden eindigen in een bad van tranen vol zelfmedelijden… Want hallo, je tong verbranden aan een bitterbal! Wat een kut leven heb je dan.

Wat ik vooral raar vind is dat ik blijkbaar alleen nog inspiratie heb als ik beschonken ben en van voor nauwelijks nog weet dat ik van achter leef.

Zo zat ik donderdagmiddag na een helse toetsweek met wat studiegenootjes op het terras en op de een of andere manier kwamen we uit bij mijn blog. Een meisje wat in Groningen woont en waar ik tot dan toe nauwelijks mee had gepraat kende zelfs mijn blog! Hoe klein kan de wereld zijn.. In ieder geval. We hadden het erover dat het wat stil was de laatste tijd en dat ik moeilijk inspiratie kon vinden, behalve als ik een slok op had alleen dan zaten de teksten zo vol spelfouten dat het maar beter is dat die verhalen niet online zijn gegaan.

We dronken nog wat meer, aten nog wat meer, gingen naar een restaurant, dronken nog wat meer, aten nog wat meer, er viel iemand op de grond, we dronken nog meer en uiteindelijk gingen we weg.

Een dag later kreeg ik een groepsfoto van een jongen die ook mee was. Ik had naast hem gezeten en zalm gegeten en brood besteld en we hadden een stoelendans gedaan en ik heb over de tafel naar een jongen geroepen of hij kinderen wilde.

1 nadeel aan dit alles. Ik weet er niets meer van en ik heb er ook geen blog over geschreven. Blijkbaar is er ook nog een stadium ná beschonken zijn.