Georgia on my mind

We schrijven het jaar 2008. Ik heb besloten om mijn eerste buitenlandse stage in Antwerpen te lopen. De knapste jongen van de opleiding wil mee net als de oudste klasgenote van de opleiding.

Met z’n drietjes gaan we op zoek naar een kamer. We hebben bedacht dat het makkelijker is om naar de stad toe te gaan en en wat rond te kijken. Al gauw komen we erachter dat dit het domste idee ooit is geweest maar dat maakt niet uit. We slapen in het hostel ‘De Heksenketel’ en hebben nu al de tijd van ons leven!

’s Avonds gaan we de kroegen bij langs om te eindigen in een kroeg op de hoek vlakbij de kathedraal. Het is er druk, warm en smal en er speelt een bandje. De meeste gasten zijn de 40 al ruim gepasseerd maar dat doet de sfeer niets dan goeds.

Als de avond bijna is afgelopen komt er opeens een man uit het publiek gestrompeld. In de ene hand een Stella en in de andere een sigaret en vraagt de microfoon. De man kan amper op z’n benen staan wat ervoor zorgt dat ik een beetje twijfelachtig kijk naar dit schouwspel. De man mompelt wat en begint dan opeens te zingen. Georgia on my mind.

Dat moment, fijne mensen om me heen, muziek die adembenemend is en dat alles in een stad die.. Nouja we weten allemaal hoe verzot ik op Antwerpen ben 😊

Precies dat moment beleefde ik gister weer even tijdens de maandelijkse karaoke hier in Friesland.

Samen met een vriendin en haar collega’s hadden we eerst een hilarische barbecue gehad waar de drank al aardig vloeide. Dit werd gevolgd door een heftig potje beer pong en daarna afgesloten met de karaoke.

Op een gegeven moment riep iemand, ik dacht Ernie, dat hij ‘Georgia on my mind’ wilde zingen en opeens was ik weer in 2008. Ik heb niet eens gehoord hoe hij het nummer zong wat eigenlijk best jammer is maar het enige waar ik aan dacht was toen. De start van een stage, op mezelf wonen, een volwassen leven. De start van míjn leven zouden we zelfs heel dramatisch kunnen zeggen.

Ik ben op een kruk naast de hottie van de videotheek gaan zitten en de rest van de avond is een beetje langs me heen gegaan. Vaag kan ik me nog herinneren dat ik op een gegeven moment ongeveer moest huilen maar ook dat ik (jaja) met een man heb geknuffeld. 2 keer nog wel!!

Het café bestaat trouwens niet meer. Dat is tegenwoordig een wafelbar.